21 augustus, dag 33, Rome - Amsterdam

Terug in Amsterdam, wat een onderneming om je fiets mee te nemen in het vliegtuig.
We hadden ruim de tijd genomen om alles te regelen, als we om elf uur op het vliegveld zouden zijn hadden we genoeg tijd om de fiets in te pakken. Bij het hotel ging het eigenlijk al heel snel goed, de trappers waren er redelijk vlot af, het stuur los en de hoes erover was binnen een mum van tijd gedaan. Tijd over en wat doe je met die tijd? Juist, een tukkie doen of een spelletje.
Om half elf kwam de bus. De chauffeur moest de banken omklappen en we moesten samen de fiets op de stoelen in de auto tillen, de chauffeur keek toe en vond alles goed.
We waren zeker 40 minuten met de bus onderweg, als we dit hadden moeten fietsen hadden we er zeker meer dan 3 uur over gedaan, openbaar vervoer was ingewikkeld, een keer onverstappen, omdat er in de trein die rechtstreeks naar het vliegveld ging geen fietsen mee mochten, dus dan met de stoptrein, de metro reed niet, waardoor ook dat nu niet haalbaar was. Goede oplossing met de taxi, als je ook zag hoe hij door de stad reed, links, rechts éénrichtingverkeer, dan weer tegengesteld, snelweg enz. Nee dit had ons te veel tijd gekost.
Op het vliegveld aangekomen, direkt gevaagd hoe de fietsen moesten worden ingepakt. De eerste vroeg advies aan een boardingmedewerker van Easy Jet en die gaf aan, stuur halve slag draaien, trappers eraf, wat lucht uit de banden en een hoes er omheen. Toen we klaar waren en we de fietsen op het verkeerde tijdstip aanleverden hoorden we dat het zadel er ook vanaf moest, balen, want daar werd het niet stabieler op, daar hingen onze zadeltasjes aan met helm of reparatiesleutels. Tenslotte op de officiële en juiste tijd kwam er een boardingmederwerkster en die vond de hoes te slap, die zou los kunnen raken, ga hem maar helemaal laten sealen. Dat betekende naar buiten naar hal drie, daar was een grotere machine en die kon hem wel inpakken. Intussen met tie-rips aan de onderkant vastgemaakt en nu was het wel goed bij een andere boardingmedewerkster.
Sealen voor twee fietsen kostte ook weer eens 36 euro, daar hadden we eigenlijk geen zin in. Alleen het boarden van de fiets bij de extra grote koffers lukte niet, want de fiets kon niet door her röntgenapparaat, wij weer naar een andere balie, toch weer buiten om. Een heel gedoe was dat, de fiets was nu helemaal ingepakt en kon niet meer rijden, je kon hem wel een stukje tillen, maar niet meer dan 20 minuten, lift in, klapdeurendoor. De krenk van de trapper aan de ene kant van de lorrie en het grote blad aan de andere kant van de lorrie, op deze manier bleven de fietsen net in evenwicht hangen. Maar we konden alleen maar dwars door de klapdeuren, want het karretje reed alleen maar voorwaarts en niet zijwaarts, dus moesten we die met z'n tweeën tillen. Terwijl we daar mee bezig waren schoten de onrustige, altijd haastende Italianen er tussendoor. Dan te bedenken dat we door minstens 12 ingangen moesten. De goederenlift was gelukkig wel groot genoeg om twee fietsen tegelijk mee te nemen. Bij de lift aangekomen, schoten er twee dametjes de lift in en wilden de lift al dicht doen, omdat ze ons zagen aankomen, als we snel zijn, dan...., maar wij waren sneller en dus.......heel veel gemopper. Bij de boardingmedewerker via een omweg en links en rechts vragen aangekomen moest er weer overlegd worden, ze konden in de lift getild worden, maar hadden nog toestemming nodig, dus wachten. Een van de medewerkers vergiste zich en pakte de fiets van Alie aan, helemaal verkeerd, want hij pakte hem bij de ketting en had dus zwarte handen. Alie was zo slim om hem gelijk wat schoonmaakspul uit zo'n klein flesje te geven en dat werd zeer gewaardeerd. Op de achtergrond werd er druk gebeld of het wel kon, gelukkig het kon.
Ed, een andere fietser die we op het vliegveld ontmoetten, had zijn fiets wel in laten sealen en moest zijn voorwiel eruit halen. Ze wisten dus niet goed hoe er mee om te gaan.
Het snelst is denk ik wel sealen, wiel eruit en als een pakket op de band leggen.
Gelukkig waren we ruim op tijd, waardoor alles op tijd geregeld was en we op ons gemak door de douane konden. Nog wat winkeltjes bekeken, maar alles is gewoon duur en niet veel anders dan bij ons. Het T-shirt van Rome was daar al niet meer te koop, alleen nog een shirt van Italië, heel anders dan in Santiago of IJsland.
Broodje genomen en voordat we het in de gaten hadden was de tijd om en konden we het vliegtuig in.
Prachtige luchten en leuke foto's vanuit de lucht kunnen schieten. We vlogen niet boven de wolken en zagen de hele Italiaanse kustlijn. Nederland kwamen we vanuit Zeeland binnen, de Rotterdamse haven, bij IJmuiden met een bocht naar de Polderbaan.




































Vier weken om vanuit Nederland in Rome te komen en in twee uur weer terug.
















Voelt goed weer terug te zijn in Muiden, 5 dagen Rome is meer dan genoeg. Drukte, warmte en op een gegeven moment heb je genoeg bijzondere gebouwen en schilderijen gezien.
Het gras is groen, wat een kleuren en verschillende kleuren groen in Nederland. Er zijn weer wolken, ook buiten airco, heerlijk.
Gezien de reacties van een aantal volgers denken we dat we aardig in beeld en woord hebben gebracht hoe wij onze tocht beleefd hebben. Dank voor jullie belangstelling en steun. Onze volgende onderneming? We weten het nog niet. Wat we wel weten dat het geweldig is om elke dag op je fiets te stappen en niet weten waar je 's avonds zult eten en slapen. Het samen onderweg zijn was fijn. Maar nu even uitblazen en nagenieten.

Location:Muiden, De Lange Gangh

20 augustus, dag 32, Rome - Rome, Vaticaan

De laatste dag, vertrokken op 21 juli eindigen op 21 augustus. De laatste dag 20 augustus eindigen we met een bezoek aan het Vaticaan, de toren van de St. Pieter en de Sixteinsekapel. De dag vloog weer om, weer behoorlijk pootje gelicht, nu door het Vaticaan. We hadden een Romapas om de musea te bezoeken, maar die was niet geldig voor het Vaticaan, want dat is geen Rome. 30 euro voor entree kapel en 14 euro voor de toren. Overigens alle twee de moeite waard, we hadden het niet willen missen.
's Morgens met de bus, eerst naar het station en dachten daar een rondrit door de stad te kunnen gaan maken, maar ook daar voor weer aparte kaartjes kopen, daar hadden we geen zin in. We moesten er toch zijn om te kijken hoe laat de trein zou gaan en hoe we naar het vliegveld zouden kunnen. Kwart over 10 en kwart over 12. De eerste te vroeg en de tweede te laat. Dus besloten om een taxi morgen te nemen en dat later in het hotel geregeld. Even langs de fietsenmaker gegaan, mocht het morgen niet lukken met de trappers en stuurpen, dan hebben we een extra hulpje.
De busrit was weer spannend, veel kuilen en hobbels zonder fatsoenlijke vering, dus je schudde heen en weer, halverwege overstappen, op goed geluk een bus genomen.
Om 12:00 uur in de rij naar de toren om 13:00 uur waren we boven.
Wat een smalle trappetjes op het laatst. Een enkeling viel bijna flauw en een ander had hoogtevrees. Het was wel een prachtig uitzicht op de kerk en later over Rome.
Voordat we de bus pakten bij het hotel nog even in een luxe winkel geweest met hele dure kleding, leuk trappenhuis waar ik mij lekker kon uitleven.
En dan zo'n dag eindigen met een trappenhuis in het Vaticaansmuseum.




Af en toe is Alie mij even kwijt. We hebben dan afgesproken dat we links of rechts zullen gaan en kijken natuurlijk om ons heen. Zie ik dan iets om te fotograferen dan loop ik er naar toe en zeg niets tegen haar, omdat ik gevangen ben door het beeld. Het kenmerk van een fotograaf is dat hij altijd om zich heen kijkt, meestal ook achterom alsof hij achtervolgd wordt. Dat ging ook zo met het fietsen, diende twee doelen, rij ik niet te ver vooruit en mis ik niets wat achter mij ook mooi is. Even later zie ik haar staan en rondkijken zo van "waar is hij nou weer". Soms sta ik dan al weer achter haar. Ze heeft in de loop der tijd al bedacht dat ze gewoon blijft waar ze is en dat ik haar dan weer op moet zoeken. Er blijft genoeg te zien, dus erg vindt ze het niet.




























































































De kooplui van souvenirs, hoedjes, waaiers en parapluutjes zijn zeer bedacht op de politie. Zodra er een in de gaten heeft dat ze in aantocht zijn pakken ze hun boeltje gauw op en wandelen ze weg. Soms best wel lastig voor ze, want een stel tassen pak je zo bij de hengsels, maar de hoedjes moeten toch allemaal volgens een bepaalde volgorde weer gauw in de tasjes worden gedaan.
















De controles door de detectiepoortjes stelde niet veel voor. We hadden allebei een mesje in onze tas en dat werd echt niet ontdekt. De man die naar het controleschermpje zat te kijken sliep half door de warmte.
































Voordat we in de Sixtijnse kapel waren werden we het hele museum doorgeleid. Zelfs buitenom om dan weer in een of andere ruimte te komen met ontzettend veel beelden, schilderijen, wandtapijten, mozaïeken en wat al niet meer. Uiteindelijk kwamen we in de Sixtijnse kapel. Het was er tjokvol en er werd constant om stilte gemaand, wat natuurlijk niet werkte. Een rustig muziekje werkt beter. Door al die drukte leek het helemaal geen kapel meer. Het was er wel enorm hoog. Geen altaar. Alleen maar de helekoepel beschilderd en laag langs de muren gordijnen. Heel vreemd. Veel gezien hebben we wel. Het Vaticaan heeft echt een enorme verzameling kunst. Te veel om in een dag allemaal te bekijken.

Location:Hotel Fiume